به گزارش قدس آنلاین، با گسترش شهرها و رشد چشمگیر جمعیت و تبدیل عرصه‌های طبیعی به محیط شهری، روز به روز افزایش داشته و انسان‌ها با ورود به زیستگاه جانوران، همسایه گونه‌های مختلف حیات وحش شده‌اند.

انواع حیوانات شهری از گونه‌های مختلف پرندگان، گربه‌، سگ و در مواردی حتی روباه‌ها به شهر راه یافته و در کنار انسان زیست می‌کنند. در برخی کشورهای خارجی این تنوع گسترده‌تر بوده و خرگوش‌، سنجاب و گونه‌های راسو نیز در شهرها زندگی می‌کنند.

حیوانات شهری حیواناتی هستند که آزادانه در سطح شهر زندگی می‌کنند؛ این حیوانات سرگردان، بدون پناهگاه و محل سکونت معین هستند، آن‌ها در خیابان متولد شده، زندگی می‌کنند و می‌میرند. این حیوانات معمولاً از زباله و پسماند تغذیه کرده و به یکی از اجزای جدایی‌ناپذیر زندگی ما انسان‌ها تبدیل شده و خود را برای بقا با طبیعت و زندگی شهری وفق داده‌اند.

با وجود اینکه محیط‌های شهری به انسان تعلق دارد و ما به نوعی میزبان این حیوانات هستیم اما نباید فراموش کرد که روزگاری دور این عرصه‌ها که الان به شهر تبدیل شده زیستگاه گونه‌های مختلف حیات وحش بوده و در واقع رشد جمعیت انسانی باعث شده تا ما زیستگاه آن‌ها را اشغال کنیم!

در این بین وظیفه انسان به عنوان اشرف مخلوقات این است که حقوق حیوانات شهری را رعایت کرده و با رعایت یک سری اصول و چارچوب‌ها در برخورد با حیات وحش، به آن‌ها کمک کند.

مهم‌ترین حقوق حیوانات با استناد به حداقل استانداردهای نگهداری آنان عبارت است از تدارک آب و خوراک مناسب و جایگاه و شرایط زیستی و روانی صحیح، دستیابی به بهداشت و درمان آن‌ها، به خصوص با توجه به وجود بیماری‌های مشترک میان حیوان و انسان است.

با وجود اینکه در بسیاری از کشورهای جهان این امکانات برای حیوانات شهری فراهم شده است، در کشور ما این حیوانات از حداقل رفاه نیز برخوردار نیستند و حتی در تهران یک مرکز رسیدگی رایگان به حیوانات شهری نیز وجود ندارد!

این درحالی است که در پایتخت انواع کلینیک‌های درمانی و زیبایی برای حیوانات خانگی وجود دارد که در برخی از آن‌ها، عمل‌های زیبایی از جمله فرم دادن به بینی، بزرگ کردن چشم، صاف کردن و کشیدن پوست، برداشتن چربی، تیز کردن گوش افتاده، بوتاکس، خالکوبی و...، برای حیوانات انجام می‌شود که این اعمال حتماً نوعی حیوان‌آزاری محسوب می‌شود!

چند روز پیش با مشاهده یک کبوتر زخمی و ناخوش احوال در اطراف ساختمان محل سکونت، برای نجات این کبوتر اقدام کردیم و سریعاً کبوتر را به بیمارستان دامپزشکی دکتر قریب رساندیم؛ در قسمت پذیرش بیمارستان به ما گفته شد که ابتدا مبلغ ۳۰۰ هزار تومان پرداخت کنید تا دامپزشکان معاینه اولیه را انجام دهند!!

زمانی که ماجرای پیدا کردن کبوتر از کنار خیابان را برای متصدی شرح دادیم، به ما گفته شد که تفاوتی میان حیوانات خانگی و شهری وجود ندارد و هرکس حیوانی را به بیمارستان بیاورد، باید صفر تا صد هزینه را قبول کند!

در نهایت پس از پرس و جوی فراوان، یک دامپزشک متعهد، معاینه و رسیدگی به وضعیت این کبوتر را به طور رایگان بر عهده گرفت.

مورد دیگر مربوط به شهروندی است که هفته گذشته یک توله روباه را در منطقه حکیمیه تهران مشاهده می‌کند که پای عقبش لنگ می‌زند و احتمال تلف شدن آن در سرمای شدید میداد؛ این شهروند برای ما روایت کرد که "من وسیله نقلیه‌ای برای انتقال این توله نداشتم و سعی کردم از تاکسی‌های اینترنتی کمک بگیرم اما رانندگان حمل توله را قبول نکردند، پس از آن با جست‌وجو در اینترنت شماره چند کلینیک حیات وحش را پیدا کردم و از آن‌ها کمک خواستم اما به من گفته شد که امکان فرستادن وسیله برای جابه‌جایی این حیوان را ندارند.

همچنین در تماس‌ها از هزینه درمان سؤال کردم و متوجه شدم که تنها برای گراف اولیه باید ۴۵۰ هزار تومان هزینه کنم! در نهایت با آتش‌نشانی تماس گرفتم و منتظر ماندم تا زمانی که اکیپ آتش‌نشانی از راه رسید و توله روباه را با خود برد."

موارد مذکور نمونه‌ای از کمبود امکانات برای حیواناتی بود که در کنار ما زیست می‌کنند و نمونه این موارد در کل کشور زیاد است؛ درست است که برخی کلینیک‌ها و دامپزشکانی که عشق به حیوانات دارند ممکن است که به طور رایگان درمان حیوانات را انجام دهند اما بهتر این است که یکی از ارگان‌ها به طور ویژه وظیفه رسیدگی به این حیوانات را بر عهده بگیرد تا هم وظیفه انسانی خود در قبال حیوانات را به جا آورده باشیم و هم اینکه با رسیدگی به این حیوانات بیمار از انتقال بیماری به سایر افراد گونه و یا حتی انتقال به انسان، جلوگیری کنیم.